hiçbir zaman parlak bir öğrenci olamamak

benim bu, hiç bir zaman da parlak bir öğrenci olduğumu iddia etmedim. geçtiğim derslerde hep sınırda geçtim, kadınlarım zaten muallak. bunun sebebi belki de ilgilendiğim, hoşlandığım alanların farklı olmasından kaynaklı, belki de ders çalışmayı sevmediğimdendir. bir şekilde bir yerlere gelmek için çaba harcıyorum, doğru. ancak hiç bir zaman parmakla gösterilecek bir öğrenci olamayacağım sanırım. ancak bazı insanlar kendilerine bunu itiraf edemiyor. her konuda mükemmellermiş gibi davranıp, ben yaparım ederim mantığıyla hareket ediyor, bana garip geliyor gerçekten.

eğitim hayatının sonunda asgari ücretli bir işle meşgal edinmek.

aslında çalışkandım orta okulda ve lisede. sınıfın inek diye hitap edilen öğrenileriyle aynı notları alırdım ama yaramaz bi öğrenci olduğumdan tembel gözüyle bakıldı. bilgi yarışmalarına katılmadım, yüksek not aldığım için bana hediye verilmedi vs. birsürü şey parlaktım ama dışa vurmuyodum :d

miyagi ustasını bulamamıştır bu öğrenci. temel presip bu amk yapıyorsa ben de yaparım olmalı.

Ben. Kafam çalışıyordu aslında ama derslere kafa yormayı hiç istemedim. Ortalama bir öğrenci oldum. Yeteri kadar not aldım. Bu eğitim sisteminde en parlak öğrenci olsam ne olur. Aynı sınıfta okuduğum okulun hep not ortalamasında ilk 10'a giren arkadaşlarımdan daha fazla maaş alıyorum şu an. Mantıklı mı bu sistem?

ben zeki doğmuştum, beni eğitim mahvetti. (bkz: mark twain)

Sevdiğim bölümü üniversitede okuyana kadar ilkokul da dahil olmak üzere böyleydim tam olarak. Net bir şelkilde gerizekalı olduğumu düşünüyordum çünkü ders çalışmayı sevmezdim ve kopya çekmeden düzgün notlar alamıyordum. Sonra üniversitede okurken ezber yapmak zorunda olduğum hiçbirşeyi aslında öğrenmediğimi anladım. Sonra mesleğimi düzgün yapmak için kuralları tarifleri yöntemleri ezberlemedim öğrendim ve bişeyleri pratiğe dökerek rahatça öğrenebildiğimi keşfettim.

Genellikle akademik olarak bahsedilmiş. Başka bir yerde öğrenci olmadınız mı? Parlak bir öğrenci olmak için lisede 100 almana, üniversitede gözde öğrenci olmana gerek yok. Bunları yaptığım da oldu, yırtık dondan fırlanmazsa güzel olur. Farklı bir yerde de parlak öğrenci olabilirsiniz. Mesela gittiğiniz spor salonunda bir öğrencisiniz. Burda da parlayabilirsiniz. Kısıtlamayın kendinizi, şu saniyede bir değişen sistemden bahsetmemize gerek yok, bir sürü öğrenci olabileceğiniz yerler var.

her şeyden bir şey sonunda hiçbir şey.

Ben parlarken sönenlerdenim. Sevmediğim okullarda, eğitimle alakası olmayan, öğretmenliği devlet memurluğu olarak gören insanların öğrencisi oldum. İçlerinde gerçek eğitimci olanlar da vardı. Onlar için çalıştım çabaladım ama temel bozuk olunca üste çıkılan katlar sağlam olmuyor. Şimdilerde yine kendi başıma, uğraşarak edebiyat öğrencisi oldum. Olduğum yerde mutluyum. İçlerinde akademisyen olmayı hedeflemiş ve hedefine ulaşırken eğitimci olmayı unutanlar yine var. Artık takılmıyorum, işini iyi yapanlarla yolumu birleştirmek istiyorum. Göreceğiz neler olacak.

Zamanında başarılı olup da sonradan bu duruma gelmek kadar koymaz insana.

Bu düzenin öğrencisi olamadım. Çünkü düzen öğrenmeye yönelik ya da geliştirmeye yönelik değildi. 2006 yapımı Sınav diye bir film var. Çok iyi anlatıyor sistemi, bir karesinde hipodromda atlar yerine öğrenciler eyerlenmiş gözüküyordu. Tam olarak sistem bu sistem. Bir balığa uçmayı, bir tavuğa yüzmeyi öğretmek istiyorlar. Bir balık daha iyi yüzsün ya da havalanmak isteyen tavuk en azından bir iki metre daha uzağa uçsun diye uğraşmıyorlar. Sonra Türkçe okuduğunu anlamayan bir toplum ve dünya ilkleri arasına girmeyi isteyen bir düzenin içinde buluyoruz kendimizi... Siz ilk önce beni anlayın, beni parlatın, ben illa mühendis, doktor ve avukat olmak zorunda değilim. Benim yetkinliklerimi merak etmediniz ve işinize yaramayan öğrenci oldum. Ben zeki biriyim sadece bu düzen beni aptal yerine koydu.

Ben hep ortadayım. Her anlamda. Başarıda da en olamadım hiçbir zaman, ortada bir yerlerde yer buldum işte. Hiç en olmayı da istemedim ama bazen keşke daha başarılı olsaydım diyebiliyor insan. Nasipte bu varmış diyelim. Ay ben niye hüzünlendim şimdi bu başlıkta, regl öncesi duygusallığı beni buralara getirdi :/

Sınıfın parlayan yıldızıydım diyebilirim. Olduğum her sınıfta böyleydim taa üniversiteye kadar.. zeki olanın yapabildiği, başarılı olabildiğini düşünürdüm hep. Çalışmadan yaparım yaa nolcak kafasındaydım. Üniversite 1. Sınıfta sınıfta kalmamı saymazsak tabi :D o zaman anladım doğru çalışan başarılı oluyormuş. Bölümüme 1. Olarak girdim tam burs yurt bursu her şeyim vardı, para ödemiyorum ancak %0 burslu biri gelip 1. Sınıfta 3.5 ort yapıp, ben 0.5 ort yapınca yedirememiştim kendime. Bu noktada anladım ki bi bok değilim :d Kibir kör eden bir şey gerçekten ve bu körlüğü aşabilmek için en dibe(akademik başarı olarak) düşmek gerekiyor sanırım. Benim gözlerim öyle açılmıştı. Özetle arkadaşlar, doğru çalışan kişi başarılı olur diyebilirim. Bu doğru çalışma tarzı kişiden kişiye değişir. Son olarak çok zor yapamıyorum asla demeyin, hayat daha zorlarını her zaman karşınıza çıkartmayı çok sever.

Sevgili paralel evrendeki soslufıstık; umarım senin gittiğin yolda ve gösterdiğin hedefte her şey rayındadır. Çünkü bu zamanlarda tek avuntum sende. İnşallah sen güzel ve güneşli günlerde yürüyorsundur. Ben başaramıyorum çünkü...

az önce bir şey okudum: "akademik olarak hz. yusufun düştüğü kuyudayım." bu biraz beni anlatıyor. zaten okuduktan sonra 5 10 dk duvarla bakıştık :(

yaklaşık iki buçuk aydır bir köyde öğretmenlik yapıyorum. bu süreçte aldığım en önemli derslerden birisi; her öğrencinin aslında bir elmas olduğu asıl önemli olan bu elması işleyebilmekte. suçu sadece öğretmenlerde görmeyin bunu öğretmen olduğum için değil işin içinde olduğum için söylüyorum. o elması ilk işlemesi gereken ailedir.

her akademik yıl başında bu sene sınıfın ineklerinden biri olucam diye başlayıp amaan dersi geçsem yeter diyerek devam ediyorum. yok kardeşim alışmadık götte don durmaz diye boşa demiyorlar